روزگار ما با سرعتی شگفت به‌سوی پرهیز و دوری از اندیشیدن و تفکر میل می‌کند. چنان چه علی‌رغم توسعه علوم و تخصصی شدن آن و از سوی دیگر گسترش ابزارهای ارتباط جمعی، تکنولوژی و آموزشی، سمت‌وسوی عمومی جامعه – حداقل در ایران – به سویی است که صاحبان مدارک علمی رو به فزونی و حاملان علم و معرفت رو به تقلیل و کاهش‌اند.
گسترش ابزارهای ارتباطی و تولید انبوه اطلاعات، ما را به دریاهای وسیعی بدل کرده است که …
این یادداشت را در صفحات ۴ و ۵ نشریه بخوانید