فلسفه به هر معنایی که اخذ شود ناگفته پیداست که آوردهٔ تفکر است و تأمل در تاریخ فلاسفه، ما را با دو گروه ممتاز از اهل تفکر آشنا می‌سازد؛ یکی حائز عنوان «اکثریت» و دیگری متّصف به وصف «اقلیت». گروه نخستین، حکمای رسمی‌اند و اتباع آنان از مدرسان و محققان که منتسب به نحله‌های گوناگون‌اند و جماعت دوم آزاداندیشان، و این جماعت، اندک به شماره و افزون به ارزش، به حوزات فلسفی ایران نیز از همان دلائل تاریخ ورود معارف عقلانی دنیای قدیم به حوزه تمدن اسلامی و مآلاً پیدایش نظامات جدید رسمی و عمده نظام مشائی، در کنار حکمای رسمی آشکارا قابل تشخیص‌اند …
این یادداشت را در صفحات ۸ تا ۱۴ نشریه بخوانید